Wow hoe vaak kan een mens overdonderd zijn over de welkom van mensen die je vor het eerst zien en sluiten in hun hart methun warmte en hun vriendelijkheid. Ik weet niet goed hoe ik dit onder woorden kan brengen ik ben net terug en heb echt een moment voor mezelf nodig gehad, op de terug weg heb ik een paar keer heel heftig moeten slikken tegen demega brok in me keel, zo bijzonder enin eens kwamen daar de tranen hoe raar is dat.

Van morgen vroeg op gestaan om na de marae hier te gaan dat is echt een hele speciale plek voor de locale maori bevolking, het is een ontmoetingshuis waar de ouderen hun gesprekken houden, waar de dansen nog gevolg vinden, waar de zng nog klinkt en meer dan dat eigenlijks kinderen leren daar hun geschiedenis, taal en afkomst te begrijpen. Ze krijgen lessen in hun maori sport en kunst. De gehele marae haddus eenbehoorlijke oppervlakte en dan neemt Trish een maori vrouw die getrouwd is met een ausie en nu sinds 4 jaar weer woont in Picton zo'n lieverd, me mee ze verteld dingen over de marae en wat het betekend voor de mensen van haar iwi ( stam) hoe zo'n belangrijke plek hij in neemt in hun gemeenschap en wat het voor haar persoonlijk betekend en verteld dat haar moeder van 82 daar ook nog woont dan lopen we de poort van welkom binnen ze neemt een moment om mij welcome te heten en neemt me mee na de hoofdgebouw, daar komen Linda, Keely en een andere moari vrouw wiens naam ik schandalig genoeg vergeten ben ons te gemoet met de jongste kindjes allen tussen de 2 en 4 jaar oud in hun late 4 op weg na 5 zijn zedus groot genoeg om na de grote school te gaan tot die tijd leren ze hier over hun taal en afkomst. En dat is heel belangrijk niet veel spreken hier in het zuiden de taal nog,dus alles wat je ze nu weer kunt bij brengen nemen linda en haar vrouwen op zichom de kindjes dat te leren voor later zodat hun cultuur nooit uit zal sterven de kracht ontleend zich uit hun eigen erfgoed, wat mooi.En dan is het tijd om het ochten ritueel te aanvangen, Linda nodigt me uit om mee te gaan en dat is een ervaring die ik nooit meer vergeet, mijn schoenen gaanuit voordatik binnen ga. Ze vraagt aan mij of ik liever geen foto's binnen wil nemen das speciaal voor hun en dat zal ik ook nooit doen ik zal geen respectloosheid tonen na haar toe of haar iwi. Maarwat ik binnen heb beleefd is dat gene wat me tot tranen heeft geroerd, ik kan je niet beschrijven hoe dat voelde en wat er over je komt. En normaal ben ik absoluut geen softie. maar dit raakt je diep in het hart. Als we binnen gaan en ik plaats neem, neemt Davey een jochie van amper 2 jaar het woord en spreekt het welcome uit in maori, hoe hartverwarmend is het hem Kiora te horen zeggen, wat dan volgt zijn ochtengebeden in hun taal zo mooi, deze worden overigens gezongen en gesproken en wanneer de kindjes en vrouwen zingen het gezang maakt veel bij mij los wat raar denk ik later maar ik kan het je niet verklaren het klinkt zo mooi, zo warm en dan heten ze iederen welkom ieder apart en de kindjes die welkom worden geheten zeggen kiora terug tegen de gene die ze welkom heet, en dan dat doet Linda iets wat ik niet verwacht had ik word er bij betrokken en krijg dus ook een welkome en ik hoor kiora terug te zeggen. Ik krijg diverse knuffels van de kindjes en ze zijn heel nieuwschierig na me, ze zingen nog wat en ik kijk gebiologeerd toe en luister met heel mijn hart na dit mooie moment. Als ik afscheid neem van Linda bedankt ze me voor mijn tijd en de wil om na de kindjes te luisteren, ik zeg nee jij bedankt en de kindjes bedankt dit voelt zo speciaal voor mij, ze zegt geen dank lieverd je bent welkom bij ons. Thris zegt ook dat ze het heel speciaal vond om een meid van holland in haar midden te hebben en dat ik de wil had om te luisteren na hun verhalen, hun cultuur, geschiedenis en hun taal. Ik heb ze met heel mijn hart bedankt voor de meest bijzondere ontmoeting en voorhet hart verwarmende welcome en het mooie gezang van de kindjes en vrouwen. Dit was een fantastisch einde om afscheid te nemen van het zuider eiland, overgetelijk dit moment.

De foto's volgen nog, ben een beetje aan het bijkomen van mijn mooie ochtend op de marae.

liefs ki ora,

mij

p.s. om 13.00 uur varen we uit en daar kijk nu erg na uit zal me koffer pakken en even de laatste keer hier wat thee drinken, dan sluit ook dit hoofdstuk hier en dan op weg na het noorder eiland. Wat een dag!!!